E greu sa fii fata
Asta mi-a spus Oracolul
Nu-mi pasa ce a spus
Presupun ca e cel mai bine sa fii singur
~Adam Green
Am scuturat mana D-lui Newton, fortandu-ma sa zambesc si incercand sa pun putin entuziasm in vocea mea.
„Ma bucur sa va cunosc”.
Ca un compliment la adresa Newton-ilor, niciunul din zambetele lor nu a disparut la tonul mort din vocea mea. Am recitat cuvintele, dar nu era niciun sens in spatele lor. Parintii mei au incercat mai tare sa zambeasca si sa pretinda ca nu m-au fortat sa le parasesc casa pentru `binele meu`. Ca sa fiu sincera, nu cred ca mai exista ceva bun pentru mine in lumea asta. Tot binele din lume a disparut cand Edward mi-a fost luat acum aproape 4 ani.
M-am infrigurat cand am realizat ce zi era. 1 Septembrie 2008. Aniversarea mortii lui va fi in 15 zile. Uram cu pasiune luna septembrie.
………………………………………………………………………..
„Care este luna ta favorita, Bella?” m-a intrebat Edward, picioarele lui lungi de 13 ani atarnand pe spatarul canapelei si capul atarnandu-i cu susul in jos pe marginea ei, in timp ce ne jucam Nintendo. Cu susul in jos era singura pozitie in care el ar juca Nintendo cu mine, pentru ca doar asa credea ca ma putea bate.
„Ummmmm, septembrie”, am raspuns eu, muscandu-mi buzele in timp ce apasam furioasa butoanele de pe consola. „Nu ma mai distrage!”
„De ce septembrie?” m-a intrebat el, ignorand partea a doua din replica mea. „De ce nu decembrie?”
„Decembrie e prea rece si e tot timpul ploios si innorat si intunecat”, mi-am strambat fata cu dezgust. „Urasc decembrie.”
„Dar decembrie inseamna Craciunul”, a insistat Edward, ridicand mana a victorie cand ma batu, din nou. „Macar te straduiesti? Si cum de nu-ti place decembrie. Nu doar ca e Craciunul, dar intotdeauna primim cadouri si toata lumea gateste tone de mancare buna si sunt zile cu zapada si putem merge sa ne dam cu saniile.”
„Tot e gretos. Si ai castigat doar pentru ca ai trisat”, m-am bosumflat eu, dar am inceput sa butonez furioasa in timp ce jocul pornise din nou. L-as bate pe Edward Masen la jocul lui stupid.
„Dar ce face ca septembrie sa fie asa de bun? E moartea verii, stiai? Trebuie sa te duci din nou la scoala si toate hainele sunt noi si necomfortabile”.
„Iubesc frunzele de toamna, si mirosul din aer, si faptul ca e cald, dar nu prea cald. Si iubesc puloverele haioase pe care mama ta te pune sa le imbraci cand se raceste”, am chicotit. Puloverul de `intors la scoala` de anul trecut avea pe el un dinozaur monstruos in nuante de verde si maro hidoase, dar Edward l-a purtat cu stoicism pana la portile scolii, chiar daca varsta de 12 ani era prea mare pentru pulovere cu dinozauri. Pacat ca puloverul a fost `furat` in pauza de masa, saptamana urmatoare. „In plus, e luna mea de nastere. Mancare buna si cadouri fara frig, umed si intunecat”.
„Ai dreptate”, a oftat Edward.
………………………………………………………………………..
M-am intors sa-i imbratisez pe Rennee si Charlie de `ramas bun` si au plecat fara sa spuna prea multe. Ne luasem `ramas bun` inainte sa plecam si inca o data in masina. Newton-ii stiau putin despre trecutul meu din discutiile cu Charlie, dar nu stiau cat de intins era dezastrul. S-ar fi putut sa nu ma mai vrea daca ar fi fost martori la caderile mele din ultimii cativa ani. Acum ne jucam de-a increderea si pretindeam ca totul era perfect; ca eu voi sta aici doar pentru o scurta perioada din alte motive decat colapsul complet si total al mintii, corpului si familiei mele.
Dl si Dna Newton mi-au zambit cu caldura, dar ochii lor ma studiau, masurandu-ma in timp ce incercau sa-si dea seama ce fel de fata eram. Fusesm analizata in cele mai mici detalii, dar fetele lor erau dragute si nu m-am ingrijorat prea tare pentru asta. Aveam destule griji si fara sa disec fiecare minut din viata mea.
Fiul lor semana extrem de tare cu un golden retriever credincios. Parul lui era luminos, blond auriu si fata lui semana cu cea a unui catelus incantat ca urma sa-si intalneasca noul partener de joaca. Ma asteptam pe jumatate sa inceapa sa dea din coada.
„Eu sunt Mike”, si-a aruncat mana inainte si eu i-am scuturat-o, abtinandu-ma sa nu ma stramb la atingerea umeda.
„Mike, de ce nu o conduci pe Bella in camera ei, si sa-i arati casa?” A sugerat Dna Newton, impingandu-si sotul spre bucatarie. „Noi o sa aducem ceai si prajiturele in living ca sa putem vorbi”.
„Sigur, mama”, a spus Mike cu un ranjet. Ma uitam sceptica la el – nu eram partenerul de joaca al niciunui catelus.
„Haide, Bella”, m-a grabit Mike, ridicand una din cele doua valize ale mele. Nu prea mai aveam multe lucruri. Imi cumparam doar ce era esential in perioada asta. Restul lucrurilor mele, ca mobila de exemplu, fusesera aduse de Charlie saptamana trecuta. „Sa-ti arat casa. Asta e, evident, intrarea principala. E cea mai buna alegere daca vrei sa intri sau sa iesi din casa. Mai sunt si alte mijloace posibile de a intra, dar asta e de departe cel mai usor.”
Mike a facut o pauza, asteptand sa rad la gluma lui, insa tot ce am putut sa adun a fost un zambet strans. Inca o data, ranjetul nu a palit. Newton-ii astia erau insistenti. M-am simtit ca o nemernica, dar cum puteam sa afisez o fatada de fericire pentru niste straini, daca nu reuseam asta nici macar pentru parintii mei?
„Bine. Deci, o sa-ti arat si restul etajului principal cand o sa coboram pentru ceai si restul. Urmeaza-ma”. S-a intors si a urcat pe treptele din lemn uzate de atatia ani de folosinta. „Acesta e primul etaj si aici e camera mea, cea mai mica baie din lume si dormitorul parintilor mei”.
Puteam vedea in camera lui Mike din cum stateam pe scari si aproape ca am zambit cand am vazut haosul general de acolo. Restul casei era impecabil de curata, dar incepand din locul unde usa lui se deschidea spre hol, camera lui era un ravagiu complet. Puteam vedea carti, haine, echipamente sportive si diferite alte obiecte aruncate haotic pe fiecare centimetru patrat din spatiu. Mike m-a prins holbandu-ma si a pasit rapid spre camera lui, s-a inrosit si a inchis usa rapid. „Nu e nevoie sa te uiti inauntru chiar acum, nu-i asa?”
N-am spus nimic si l-am urmat cuminte in timp ce am urcat pe scara serpuita la urmatorul etaj.
„Asta va fi baia ta”, a indicat el din cap spre o usa de lemn din dreapta mea. „Si asta e dormitorul tau”.
M-am uitat in camera si am simtit un junghi ciudat cand am vazut mobila mea de acasa in acest nou si strain mediu. Era patul meu, biroul, scaunul meu comfortabil, dar asta era camera lor, in casa lor, cu toate ale lor. Nici nu-mi dadeam inca seama daca imi placea senzatia asta de semi-familiaritate, sau daca intr-adevar vroiam sa am un inceput complet nou fara nicio amintire a vietii mele trecute.
Am oftat si m-am apucat sa despachetez valizele, deschizandu-le incet si alegand cateva lucruri. Mike s-a trantit la mine pe pat langa valiza si eu am tresarit surprinsa.
Eram atat de adancita in contemplatiile mele referitoare la camera incat am uitat ca statuse in spatele meu tot timpul asta. M-am incruntat usor cand el s-a intins pe patul meu punandu-si bratele indoite sub cap. Cine credea pustiul asta Newton ca e ???
„Umm, vreau sa ma apuc sa despachetez cateva lucruri”, am spus eu incet continuand sa scot lucruri din valiza. „Ne vedem jos in cateva minute….uh…”
„Mike”, a completat el pentru mine. „Nu ma deranjeaza sa astept aici. Pot sa te ajut daca vrei”.
Se uita la mine cu speranta, cu aceeasi fata de catelus credincios si nu m-a lasat inima sa-l dau afara. Nu facea nimica rau, doar ca eram complet uimita ca el statea la mine pe pat si eu nu-l cunosteam deloc.
„Oh, nu, nu” am mormait eu in timp ce atarnam cateva lucruri pe umerase. „Ma descurc. Nu e mult de facut”.
„Am vazut oamenii ai strazii care impachetau mai multe haine decat tine”, a comentat el in timp ce mi-a luat cele doua mici valize si le-a indesat in sifonier. „Asta e tot ce ai?”
L-am strafulgerat cu o privire rece si aproape ca-mi simteam propria-mi raceala. „Nu e nimic in neregula cu hainele mele. Am destule, multumesc”.
Ochii lui Mike s-au marit la atitudinea mea rece si s-a ridicat stanjenit, ezitand un moment inainte sa se ridice de tot de pe pat. „Stii, ma gandesc sa ma duc sa vad daca mama nu are nevoie de ajutor cu pregatirea ceaiului. Ne vedem jos, Bella”.
M-am simtit prost cand el a parasit rapid camera. Nu prea puteam sa o controlez pe Bella Nemernica zilele astea si cateodata iesea la iveala in fata unor victime inocente care chiar nu meritau tratamentul de regina a ghetii. Totusi, eram fericita sa am putina intimitate ca sa ma pot adapta in liniste la noua mea resedinta.
Momentul ceaiului a fost ciudat, asa cum era de asteptat, si pentru prima data eram incantata sa fug la mine in camera si sa ma bag in pat. Aveam prea multe la care sa ma adaptez dintr-o data. Dl si Dna Newton m-au intrebat mai multe chestii generale despre copilaria mea – cum mi se parea scoala de acasa? Mi-a placut sa locuiesc in Oregon? Care era felul meu preferat de mancare? Ce fel de inghetata imi placea? Mi-au pus toate intrebarile ca la carte si cu cat mai multe intrebari puneau cu atat mai buna idee imi faceam despre ce anume fusesera informati deja. Nici macar o data nu au intrebat ceva care sa ma fii deranjat si au indreptat discutia foarte departe de subiectul prieteniilor din copilarie.
Poate ca asta era un lucru bun. Poate ca m-ar lasa in pace si sa reusesc sa-mi pun in ordine propria-mi dezordine, in loc sa incerce mereu sa o faca ei pentru mine.
Poate ca asta era un lucru rau. Poate ca le era frica de mine sau de ce as putea face daca ma enervam.
M-am rasucit si m-am uitat la ceas, strambandu-ma cand am observat cat arata. Era 6 dimineata si eu nici macar nu atipisem. In loc de asta, aceleasi ganduri imi treceau prin cap in continuu si nu eram in stare sa-mi opresc creierul sa mai gandeasca.
Am oprit alarma inainte ca zgomotul infernal sa aiba sansa sa izbucneasca si m-am furisat la baie pentru un dus matinal. M-am incruntat cand stomacul meu a protestat – o combinatie de lipsa de somn ce-mi provoca greata si emotiile din prima zi de scoala. Am incercat sa-l potolesc in timp ce intram sub jetul fierbinte. Am supravietuit unor chestii mai rele.
Dupa ce mi-am terminat dusul si m-am sters, m-am intors in camera, tragand cu ochiul atenta sa vad daca vreun Newton s-a decis sa-si bage nasul aici sa vada ce fac.
Pana acum, toate bune. Niciun Newton.
Am inchis usa rapid, ingrijorata ca o usa deschisa ar putea transmite un soi de semnale familiei Newton, invitandu-i inauntru. Odata ce m-am aflat din nou in siguranta propriului spatiu, m-am miscat repede tragand pe mine o pereche de jeansi, un tricou cu Pink Floyd negru pe care-l primisem de la Charlie de Craciunul trecut si un hanorac verde ca iarba care vazuse si zile mai bune. Mi-am trecut degetele prin par, nu prea ma oboseam sa-l pieptan, si m-am strambat cand mi-am vazut imaginea in oglinda.
Cand a devenit pielea mea asa de palida? Culoarea palida a pielii mele accentua cearcanele purpuriu inchis ce-mi inconjurau ochii. Am incercat sa zambesc in oglinda, dar se pare ca nu reusea nicicum sa-mi ajunga si la ochi. Ei doar se uitau inapoi la mine, reci, morti si deprimati. Chiar si ochii mei caprui aratau mai spalaciti decat nuanta lor normala de ciocolatiu inchis.
Mi-am potolit cateva fire rebele de par cu mana si m-am dat cu putin gloss rosu ca sa vad daca era vreo diferenta. Nu era, dar macar ma straduiam, nu? Ca sa nu mai spun ca azi era prima mea zi de scoala in Forks si ar fi trebuit sa fie o diferenta.
Am coborat pe scari si mirosul a ceva ce se prajea era imbietor si revoltator in acelasi timp pentru stomacul meu revoltat. M-am uitat timida in bucatarie. Era ciudat sa umblu prin aceasta casa straina, nefamiliara si sa-mi pregatesc micul dejun. Mike era in bucatarie aratand pe jumatate adormit in timp ce se holba la toaster, asteptand ca strudelul lui sa sara. M-am incruntat la gandul ca o sa mananc strudele la toaster. De ce sa nu mancam si placinte din floricele in timp ce eram la strudele?
„Hei, Bella”, a mormait Mike somnoros, frecandu-se la ochi si incercand sa se indrepte putin in scaun. „Strudel?”
„Nu, multumesc”, am raspuns eu, incercand sa nu-mi incretesc nasul. „Aveti ceva cereale sau altceva?”
„Oh da. Acolo. Nu e nimic prea bun totusi”, si s-a indreptat din nou sa se holbeze la toasterul lui cu ochii pe jumatate inchisi. M-am uitat in dulapul pe care il deschisese si am gemut cand am vazut cutia de cereale cu miere si alune. Despre ce vorbea acolo cu `nimic bun`?
Mi-am turnat un castron si m-am asezat in liniste langa Mike. M-am decis ca Mike nu era o persoana matinala si ca imi placea versiunea asta a lui muuuult mai tare decat cea de baiat super-indraznet care se tolanise noaptea trecuta la mine pe pat. Din pacate, versiunea silentioasa a durat doar pana cand a trebuit sa plecam spre scoala, zece minute mai tarziu. Imediat ce aerul proaspat al diminetii l-a pocnit pe Mike, s-a inviorat in timp ce parcurgeam cele trei strazi pana la liceul din Forks.
Mike povestea despre prietenii lui, cui avea sa ma prezinte, ce profesori erau draguti si de care sa ma feresc. Am dat din cap si am dat raspunsurile potrivite in momentele potrivite si am urmarit cum liceul Forks se profila in zare. Nu era extrem de mare, dar totusi arata impozant. In loc de o singura cladire mare din caramida, se pare ca era format din cateva mici cladiri imprastiate la intamplare pe zona aceea. Mai multe cladiri inseamna mai multe cai sa te ratacesti.
Mike se pare ca-mi observase incruntarea pentru ca m-a inghiontit cu umarul si mi-a zambit cand m-am uitat la el. „Nu te nelinisti, Bella. Nu e chiar asa de infricosator pe cat pare”.
„Nu ma speriasem”, m-am aparat eu glacial.
La naiba, tot nu aveam control asupra nemernicei. Dar asta nu l-a facut pe Mike sa se supere si m-am simtit trasa catre una din cladirile din caramida in timp ce el ma apucase de un brat cu mainile lui mari. In timp ce ma tara catre una din cele mai mici cladiri, am reevaluat aspectul lui acum ca era in vazul public. Arata bine, dar totusi destul de comun si cu siguranta genul infumurat. Mi-am tras bratul din inclestarea lui si am incercat sa raman cat mai in umbra.
„Asta este Secretariatul”, mi-a explicat el, zambindu-mi, in timp ce suna clopotelul. „Vrei sa te astept? Nu ma deranjeaza sa intarzii la ora.”
„Oh, nu. Multumesc ca m-ai condus pana aici Mike”, i-am intors zambetul cu unul politicos si i-am facut usor cu mana. „Sunt sigura ca ma descurc de aici. Uh….ne vedem mai tarziu, banuiesc.”
„Mda”, a zis Mike, iesind din birou. „Poate ne vedem la ore”. Mi-a facut cu ochiul si a disparut.
Nu mi-a luat mult sa completez hartiile, sa-mi iau cartile si orarele. Secretarele din birou pareau bine informate de venirea mea si aveau pregatite toate cele ce-mi trebuiau.
Poate chiar prea bine informate, m-am gandit eu posaca, in timp ce citeam o notita de la indrumatoarea scolii care fusese pusa peste cartle mele rugandu-ma sa trec pe la ea curand pentru a sta putin de vorba.
„Ai nevoie de ajutor sa ajungi la prima ora, dragalaso?” m-a intrebat doamna de la birou, uitandu-se curios la mine pe deasupra ochelarilor cu rama aurie.
„Uh, nu”, am replicat eu, indreptandu-ma spre iesire. „Cred ca ma descurc.”
„In regula Isabella”, mi-a strigat ea in timp ce eu ieseam din cladire. „Noroc”.
Mi-am studiat orarul si m-am incruntat de ce am vazut. Matematica si engleza inainte de pranz cu biologie si sport dupa, iar engleza era singura ora din lista pe care o apreciam.
Mike nu era in clasa mea de matematica sau de engleza si eram aproape dezamagita ca singura fata pe care o puteam recunoaste in Forks nu era acolo. Lucrurile ar fi fost ceva mai usoare daca era macar o singura fata prietenoasa in multime. Am simtit cum ma micsorez sub privirile insistente ale celorlalti elevi in timp ce toti se uitau la mine, curiosi sa afle cine eram. N-am mai fost niciodata `fata cea noua`. Toti ma cunosteau si eu intotdeauna cunosteam pe toata lumea in Oregon. Uram sa fiu centrul atentiei, dar cu cat incercam mai mult sa ma ascund cu atat mai mult ochii lor penetrau spatiul meu personal.
Eram pe punctul sa o zbughesc din banca atunci cand clopotelul de pauza de pranz a sunat, cand o fata tacuta care statea langa mine la ora de engleza, a venit timida in fata mea.
„Isabella?” a intrebat ea dulce, si eu m-am uitat in sus surprinsa. Fata asta era singura din clasa care nu s-a chiorat la mine de parca as fi fost cine stie ce extraterestru care ar fi fost aruncat pe planeta lor. Aproape ca nici nu s-a uitat la mine, cu exceptia unei ocheade cand am fost prezentata clasei de catre profesor.
„Bella”, am corectat automat. „Te rog, spune-mi Bella”.
„Sigur, Bella”, a spus moale fata si mi-a zambit sincer. Era foarte inalta, aproape de 1.80m si avea ochii mari inteligenti si caprui, cu parul lucios, pana la linia barbiei. „Ma intrebam daca vrei sa iei pranzul cu mine si cu prietenii mei azi?”
Ma simtisem atat de izolata pe parcursul celor doua ore trecute incat eram gata sa accept orice invitatie pe loc. In afara de asta, aveam de gand sa fiu o noua versiune de Bella de Forks imbunatatita, nu Bella de Oregon, carpa moale care fusesem. Schimbarile astea trebuie sa porneasca de undeva.
„Super”, fata cea inalta parea usurata, gandindu-se ca am sa o refuz. „Apropo, eu sunt Angela.”
„Imi pare bine sa te cunosc”, am raspuns si am sperat ca vocea mi-a sunat sincera. Vroiam sa fiu sincera, chiar vroiam, dar momentan aveam raspunsul emotional al unui obiect fara viata, cel putin in cele mai multe incercari de socializare. Chiar vroiam sa o iau de la capat aici si lipsa mea de emotii nu m-ar ajuta sa-mi fac prieteni si sa `trec peste`, orice ar insemna asta.
Am urmat-o prin labirintul de vestiare aliniate de-a lungul culoarului si printre cladirile de caramida pana la o cladire mare, rectangulara, asezata in spatele celorlalte. Am observat ca sala de mese era cel mai aproape de padurea groasa care parea cam infricosatoare peste tot in Forks, ca si cand ar fi incercat incet-incet sa-si recucereasca terenul pe care l-a pierdut in favoarea civilizatiei.
M-am relaxat putin cand am intrat in cladire. Cantinele erau la fel. Toate pareau sa fie organizate identic si sa aiba aceleasi substante necunoscute care treceau drept mancare, indiferent unde te-ai fi aflat, iar faptul ca era o intreaga valmaseala de elevi acolo, a facut sa trec neobservata. Doar persoanele aflate in imediata mea apropiere s-au uitat la mine ciudat si chiar daca faptul ca eram o noutate le-a atras atentia, foamea i-a refocalizat rapid pe a cumpara mancare. Multumesc lui Dumnezeu pentru metabolismul de adolescent.
Eu mi-am luat un sandwich cu salam si branza, o sticla de limonada si o banana si am urmat-o pe Angela in timp ce-si facea loc printre randurile de mese cu usurinta. Am dat din cap cand l-am vazut pe Mike, el asezandu-se vizavi de Angela si de mine, impreuna cu alti cativa pusti pe care nu-i cunoscusem.
„Oooh, fata cea noua mananca cu noi la masa noastra cea mica? Ce onoare”, a spus o fata cu parul saten lung si carliontat, cu un ranjet larg lasand sa se vada randurile de dinti de un alb stralucitor. „Eu sunt Jessica Stanley”
„Bella Swan”, am raspuns eu dand din cap.
„Hei, fata noua”, mi-a facut cu mana un tip inalt, cu o infatisare cam ciudata si cu ochelari. „Eu sunt Eric”.
Si prezentarile au continuat pana cand am aflat ca stateam la masa cu Jessica, Eric, Angela, Ben si Tyler, dar aveam deja dificultati in a asocia numele cu fetele. Toti se uitau la mine cu zambete mari asezate pe fetele lor si parea ca se asteptau ca eu sa spun sau sa fac ceva. M-am uitat in jos la masa si la sandwich-ul meu neatins si am inceput sa cojesc folia. Nu stiu daca asta se asteptau sa fac, dar dupa cateva inghitituri, se pare ca au trecut peste si au inceput sa-si manace fiecare pranzul, conversand ca de obicei.
„Poti sa crezi ca Lauren Mallory l-a invitat pe Cullen sa iasa impreuna?” a ras Jessica si am fost surprinsa sa o vad pe Angela zambind, chiar daca era prea draguta ca sa rada impreuna cu Jessica. „Adica, de parca ar avea vreo sansa!”
„Nici nu stiu ce-a fost in capul ei” a raspuns Angela moale, cu ochii mariti de uimire. „El arata bine si toate, dar e in permanenta ursuz. Nu cred ca voi avea vreodata tupeul sa-l invit sa iesim”.
„De ce ai vrea sa-l inviti pe Cullen”, a sarit Ben in defensiva, punandu-si un brat protector in jurul Angelei. Am presupus ca formau un cuplu sau ceva de genul, chiar daca nu am avut timp suficient sa analizez situatia inainte ca Jessica sa-i intrerupa.
„El arata bine si toate?” a repetat Jessica, ochii ei marindu-se exagerat. „Cullen este cel mai minunat tip de pe pamant. Cui ii pasa ca are nivelul emotional al unei stanci? Ati vazut fata aia? Acea linie a maxilarului? Ochii aia?”
„Cine e Cullen?” am intrebat eu, scanand cantina si uitandu-ma dupa un tip care sa se potriveasca descrierii de `cel mai minunat tip de pe pamant`, dar n-am vazut pe nimeni iesit din comun. Poate ca aveau standarde joase aici in Forks. Cu siguranta nu prea aveai de unde sa alegi, nu ca in Columbia City as fi avut multe optiuni.
Jessica si-a intins gatul si parea focalizata pe o masa neocupata, care parea mai la distanta de celelalte. „E ciudat, inca n-au ajuns”.
„Ei?”, am intrebat, curiozitatea mea iesind la suprafata. Era ceva ciudat la acesti „Cullen-i”. Puteam spune asta dupa ce am vazut cum hazul obisnuit de la masa a incetat brusc imediat ce numele a fost rostit. Era misterios si intrigant. Nu ma puteam abtine sa nu aud mai multe.
„Sunt cinci”, mi-a raspuns Jessica, aplecandu-se spre mine, de parca ar fi divulgat cine stie ce secret bine pazit. „Toti sunt adoptati de cuplul asta care n-a putut avea copii. Toti sunt incredibil de frumosi si perfecti si au intotdeauna notele cele mai mari. Nu-ti face griji totusi incercand sa le fii prietena. Sunt foarte exclusivisti.”
Am ignorat amareala din vocea Jessicai in timp ce mi-am aruncat privirea inca o data spre masa goala. Am zambit si am realizat ca toate orasele mici erau la fel. Imediat ce o noua familie se muta acolo, barfa incepea si se intensifica daca copiii erau un pic mai timizi in a-si face prieteni. Cu propria-mi natura introvertita, as fi facut probabil acelasi lucru si as fi vorbit doar cu fratii mei, decat sa infrunt stangacia necomfortabila a intalnirii cu noi persoane si a-mi face noi prieteni.
„Vorbind de lup”, a suierat Mike si m-am uitat in sus provocata de tonul din vocea lui. Mike nu fusese decat un catelus credincios in scurtul timp de cand il cunoscusem si sunetul de dezgust contemplativ din vocea lui m-a surprins. S-a intins peste masa apucandu-ma de mana intr-o incercare de a-mi capta atentia, dar eu mi-am smuls-o absenta, deja cautand `lupul` de care vorbise.
Mi-am intins gatul, in timp ce ma rasuceam, incercand sa prind o imagine cu acesti misteriosi Cullen-i. Erau prea multi oameni in cale asa ca nu am apucat sa-i vad decat dupa ce s-au asezat la masa.
La vederea fetei mici, asemanatoare unei micute zane cu parul negru tepos, am inghetat. Cand barbatul blond, inalt, intr-o jacheta albastra inchisa de sus pana jos in nasturi, s-a asezat langa ea, am inceput sa am probleme cu inghititul. Cand minunata blonda ca o statuie si barbatul cu umerii lati si cu parul inchis si carliontat s-au asezat langa ei, nu mai puteam respira.
Ce faceau ei aici? Nu puteau fi aici. Si de ce isi spuneau Cullen acum?
Mintea mea se invartea in timp ce ma uitam la ei socata, dar nu putea sa se agate de nimic concret.
Erau ultimele persoane care-l vazusera pe Edward in viata. Ei erau motivul pentru care am fost smulsa de langa el. Ei l-au furat pe Edward de langa mine fara macar sa-mi permita sa-mi iau adio.
Ochii mi s-au concentrat pe Alice Brandon, sau Cullen, sau ce dracu de nume mai avea zilele astea, nu prea mai conta. Ea facuse parte din asta, parte din acea noapte cand pamantul s-a sfaramat in jurul meu, lasandu-ma sa ma inec in cenusa. Avea tupeul sa stea vizavi de mine acum, zambind si razand, sprijinindu-se de Jasper si lovindu-l jucaus in umar cu pumnul. Ea chiar se distra naibii cu el! Pielea mi s-a albit ca hartia la vederea Brandon-ilor/Cullen-ilor, dar mi-am simtit obrajii cum mi se inrosesc de furie.
Era vina lor ca Edward disparuse. Nu stiu de ce simteam asa, dar tot timpul asa am simtit. Cand Edward a murit, ei erau acolo, inexplicabil, in mijlocul padurii, fara un vehicul vizibil. M-au tinut departe de Edward, cand el zacea pe pamantul din padure, zdrobit, insangerat si urland in agonia mortii. Ei l-au furat pe Edward de langa mine si stiam ca erau legati de asta cumva, intr-un fel care nu avea explicatie si nicio proba in sprijin, dar am simtit cu fiecare fibra si cu fiecare bataie a inimii si eram convinsa.
„Nu-i asa ca sunt minunati?” Jessica inca mai era aplecata spre mine, balmajind in continuare despre Brandon-i/Cullen-i, doar ca vocea ei o percepeam vag. „Pacat ca sunt luati. Totusi, niciunul dintre ei nu arata nici pe jumatate la fel de bine ca Edward”.
Mi-am pironit privirea pe Jessica si ea a zambit realizand ca in sfarsit imi captase atentia total, chiar daca nu avea nicio idee de ce.
Chiar a spus Edward? Sau doar mi-am imaginat? O gramada de tipi purtau numele de Edward, nu-i asa?
„Ce pacat ca nu iese cu nimeni”, comenta Jessica, ochii ei parasindu-ma si focalizandu-se pe ceva de partea cealalta a incaperii. Vocea ei parca era acid si ma intrebam ce a facut acest `Edward` ca sa merite atata dispret.
Mi-am intors privirea inca o data, incercand sa localizez punctul pe care Jessica il fixa. Nu era greu de vazut. El mi-a tintuit ochii de parca ar fi fost atrasi spre el ca un magnet.
Arata ingrozitor de nefericit si indurerat, de parca aceasta sala de mese era o zona din Iad special creata pentru el si astepta momentul inevitabil al torturii. S-a trantit pe scaun langa Alice, neobosindu-se sa-si atinga mancarea din tava.
Nu-mi venea sa cred ce vedeam. Era imposibil, mai presus de imposibil. Visam. Deliram. Trebuia sa fie asa. Era singura cale sa-mi explic ce era in fata mea.
S-a uitat la mine intunecat, in sfarsit observand felul in care il fixam cu privirea. Nu exista niciun semn de recunoastere pe fata lui, nimic care sa indice faptul ca stia cine sunt. Doar aceeasi privire intunecata si sprancenele incruntate.
E gresit. E gresit. E gresit. Nu era in regula. Nu putea fi.
„Edward?” m-am inecat. Pieptul meu mi se parea stramt, prea stramt si capul mi se invartea. Nu putea fi. Era imposibil. In mod absolu, complet imposibil.
Cateva lucruri s-au intamplat in acelasi timp. Capul lui Alice a tasnit in sus, ochii ei intalnindu-i pe ai mei instantaneu, in timp ce gura ei s-a deschis intr-un „O” socat. Edward a intepenit langa ea si o expresie de pura ostilitate, si inca ceva ce n-am putut sa inteleg, i-au schimonosit fata in ceva ce nu mai era Edward cel pe care mi-l aminteam eu, dar in ceva intunecat si mai putin…uman, intr-un fel.
Gura lui Alice s-a miscat repede, dar nu am putut sa citesc nimic de pe buzele ei. Aveam probleme cu focalizarea, ameteala devenind din ce in ce mai accentuata si respiratia accelerandu-mi-se dezlantuita. Corpul a inceput sa-mi tremure violent in timp ce fixam masa indepartata.
Jasper si Emmett au sarit in picioare si l-au tarat cu forta pe Edward afara pe usa din spate a cantinei. Puteam auzi scaunele colegilor mei de masa impinse pe langa mine, vocile lor alarmate in timp ce se ingramadeau in jurul meu, dar eu nu ma uitam la ei. Incercam sa vad pe langa ei, unde l-au dus Jasper si Emmett pe Edward, dar in schimb, miscarea brusca mi-a distrus echilibrul si lumea care se invartea m-a inghitit.
Totul a devenit negru.
waw!!
waw!!
adica waw!
saracuta
si saracul Edward:-<
macar traieste
chiar daca e vampir
Totusi imi pare bine ca l-am descoperit mai tarziu. Nu trebuie sa astept continuarile ;))
faci o treaba atat de buna :):x
Doamne, Lara multumesc mult ca traduci aces Fanfic :X:x e superb, il ador!!!!
Imi cer scuze pentru literele mancate…..trebuie sa intelegeti ca mi se mai face foame din cand in cand 😀
sooper….cand apare urmatorul capitol?
azi nu aveti mult de asteptat :)…..capitolul 4 e mai scurt….
oau……superb:X:X:X:x
abia astept urmatorul capitol:X:X:X
ee absolut extraordina rnu exista cuvant sa explic ….vreau ..pardon vrem cap urmator pleeseee
god…deabia astept urmatorul capitol:X
astept cu nerabdare urmatorul capitol..
super:Xastept continuarea:)
felicitari este super tare …chiar sunt de acord cu tine adutza….asta este cel mai tare fanfic citit de mine pana acum…astept urmatorul capitol 😀
doaaamne.. abia astept urmatorul capitol!!! Asta este cel mai superb fanfic de pana acum! Si tu Mara il traduci perfect! Deci este deosebit! Mai vreau…..
este bestial acest fanfic:X
deabea ast continuarea:*
faci o treaba grozava lara:*
sper sa termini cat mai repede continuarea:)
>:D<
foarte frumos!!! imi place astept urmatorul capitol:p